bir gece bir şeyler oldu,
her şey bir yerlere savruldu!..
evimiz ayakta kaldı,
ampulü,
kısa bir sürede tekrar buldular da...
gözlerimdeki ışık,
bir daha bulunmamak üzere kayboldu!..
bir zamanlar her şey benim elimdeydi,
şimdi avuçlarımda birkaç dua var sadece...
ne kadar az dua biliyormuşum,
üzülerek öğrendim!..
düşün,
takmamayı geçtim,
ağlamamak bile elimde değil!..
kimliğimi almadan çıktım evden,
bir hiçim artık!..
kaç anahtar sahibiyim unuttum,
takım elbiselerim iyi gün dostuymuş...
pijamam toz toprak,
çorabım yırtık!..
whatsapp gruplarında oturulmuyor,
tahta bir iskemle bulsam hiç kalkmazdım yerimden!..
sofra bezini silkelemeden yatmasaydım diye çok hayıflandım,
günlerce aç kalınca anladım kuşların halinden!..
evdeki çiçekleri sulamayalı çok oldu,
bir kedimin olmadığına ilk defa sevindim!..
televizyonum yerinde mi bilmiyorum,
geçen ay son taksitini ödedim!..
kahve içmek de lükse dahil olsun,
acının fotoğrafı ıphone ile net çekilmiyor bilinsin!..
robot süpürgeyle çadır temizlenmiyormuş,
beş yıldız vermiyorum!..
şubatın kısalığını tartışmaya açıyorum,
en uzun gece yeniden güncellensin!..
yemek yediğim,
çay içtiğim yerler yerle bir olmuş durumda!..
selam verdiğim,
şakalaştığım insanlar ya toprak altında yatıyor,
ya kaldırımda!..
adres olarak tarif ettiğim yerlerin yokluğu,
tarifi imkânsız bir acıya dönüştü!..
insan kendi sokağında kaybolur mu?
ben kayboldum,
hükümsüzüm!..
Mahmut Turan
