ölü bir ozanın türküsünde...
ortalık mahşer yeri oluyor,
ben tam ortasında kalıyorum...
türkünün başında peşinden koşuyorum sağlam hayallerimin,
türkünün sonunda kırıklarından yakalıyorum...
kendi kendime diyorum,
bir ölü halden bu kadar mı anlar?..
demek diyorum,
demek o da benim gibiydi bir zamanlar...
sonra bir söze takılıyor aklım,
kafa üstü yere düşüyorum...
kirvem hallarımı aynı böyle yaz diyorum,
kirvenin kağıdı kalemi yok...
susuyorum birden,
susuyorum çaresiz...
on sekiz bin alem var,
bağırıp çağırmanın bir alemi yok!..
bir tek türküde değil ki,
her yerde karşıma çıkıyorsun...
ben hasrete bağlıyorum bu durumu,
acaba sen neyle açıklıyorsun?..
resimde öyle,
filmde öyle...
sanatta öyle,
bilimde öyle...
ne görsem mevsime dair,
koro halinde adını zikrediyor...
gün kurusu,
dut pestili,
buğday hediği gibi...
var ya,
korkunç özlemişim seni,
Ahmed Arif'in dediği gibi!..
