kendini leylek sanıyordu...
sırtlamıştı çalı çırpıyı,
bir çatıya taşınıyordu...
sen kelebeksin,
leylek değilsin diyecektim...
ağzıma geleni,
geri çektim...
sansın dedim,
kime ne olacak ki?..
ben de,
kendimi hep bir şey sanıyorum...
birine,
bir şey oldum mu tövbe!..
bir evin,
bir oğluyum /kızıyım/ hâlâ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder