ben eskiden...
evden işe,
işten çay ocağına falan giden...
öğrendim ki,
basit bir hayatım yokmuş aslında...
düşün,
elimde çayım,
yanımda dostlarım,
oturmuşum bir köşede...
meğer,
ağa da benmişim,
paşa da!..
daha önce,
ne çok şey yapıyormuşum sahi!..
hafta sonu için plan yapmayı özledim mesela,
kıyafet denemeyi,
meyve seçmeyi hatta...
yahu,
insan çalar saati kurmayı özler mi hiç,
ben özledim işte!..
büyüklerin ellerinden,
küçüklerin gözlerinden öpmeyi özledim...
bir misafir ağırlamayı,
bir dosta sarılmayı en çok da!..
vitrin camlarını,
parktaki bankları,
otobüs duraklarını saymıyorum bile!..
öğrendim ki,
hiçbir yere varılmıyor evin içinde yürümekle,
bir geri bir ileri...
öğrendim ki,
insan kendi kendine yeten bir varlık değilmiş,
illaki olmalıymış birileri!..
bırakın eşi dostu,
bırakın sevdiklerini...
boş konuşanları bile özlüyormuş insan yalnız kalınca,
gıcık olduklarını hatta,
geldi yine tipini sevdiğim dediklerini!..
fincanı ters yatırmayı nasıl özlüyormuş mesela,
kadehi düz kaldırmayı...
dedikodu yapmayı sonra,
taze simit eşliğindeki bayat esprileri...
bak,
yine ağlamaya başladı içimdeki çocuk...
anne lütfen gel,
şu çocuğu sustur!..
ağlarken hayatta konuşamam ben,
ağlamadan son bir şey söyleyeyim...
şunu öğrendim,
yalnızlık Allah'a mahsustur!..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder