alnı bir sahra hastanesiydi,
kaşları hilal-i ahmer!..
yanağında,
nokta şeklinde bir ben vardı...
günah olmasa,
derdim nokta nokta peygamber!..
üstünde ince bir hırka,
etrafa güzellik yayıyordu!..
şafak ondan söküyordu inan,
gün ondan ayıyordu!..
ağzını burnunu teşhir etmek istemiyorum,
etrafta ısırgan çok!..
desem ki,
saçları cumayı cumartesiye bağlıyor,
kim ne bilecek?
elleri,
ver elini dünya evi...
gözleri,
yangından ilk öpülecek!..
Mahmut Turan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder