yine erkenden kalkıp umudun camını tıkladım...
zarf attım,
ağzını yokladım...
yine tanımadı beni,
yine kimsin dedi...
uzun bir süre baktı yüzüme,
kısa künyemi istedi...
benim ben dedim,
dünkü çocuk!..
sanırım,
umut alzaymır olmuş...
yine çıkaramadı beni,
yine tık yok!..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder