küçükken,
benim için gün akşam ezanıyla biterdi...
eve bir tek getirdiğim,
paçamdaki çamurla,
sırtımdaki terdi...
elimi yüzümü yıkamam,
bir şeyler yemem,
kendime gelmem için yeterdi!..
şimdi öyle mi?
şimdi benim için gün akşam ezanıyla başlıyor...
bazen sabaha kadar sürüyor,
bazen hiç bitmiyor...
eve iş getiriyorum üstelik,
eve dert getiriyorum...
el bir getirse inan,
ben dört getiriyorum!..
benim bu halim ne olacak,
hiç mi hiç bilemiyorum...
öyle uzağım ki kendime,
gece boyu yürüsem kendime gelemiyorum!..
hüznüm sağa çekiyor beni,
kalbim sola...
Tanrı'm çok yoruldum,
Tanrı'm lütfen bir mola!..
Mahmut Turan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder