mevsim kıştı,
ay zemheri...
kalın bir kar örtüsü,
örtmüştü her yeri...
mendil alır mısın abi dedi bir çocuk.
titrek bir sesi vardı,
donuk donuk bakıyordu...
gözlerinin yaşı,
ayakkabısının burnu akıyordu...
bozuğum yok deyip geçtim yanından.
hiç bozuğum yoktu yalan değil...
oysa onun;
uykusu bozuktu,
karnı bozuktu,
rengi bozuktu...
belki memleketin çocuğuydu,
belki Suriyeliydi...
kimliğinde ne yazıyordu bilmiyorum ama,
yoksul olduğu belliydi...
abi demişti ya,
kaç beden küçüldüm o an,
ah bilsen!..
temiz elbiselerimden,
kirli sakallarımdan utandım...
insanlık referans oldu sonra,
rahat bir vicdana azap olarak atandım...
şimdi görevimin başındayım.
iyilik yapmak için,
bozuk bahaneler aramıyorum artık...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder