kafam iki elim arasında...
endişe öne geçiyor bir şeyleri beklerken,
özlem kaynak yapıyor düşünme sırasında!..
ne el ediyorum kimseye,
ne ses ediyorum...
bir kanepeden farkım yok bu günlerde,
kendimi bir ev eşyası gibi hissediyorum...
üstümde bir ağırlık var,
yüz tona eşdeğer!..
bir başıma kaldıramıyorum n'etsem,
yalnızlık ne zormuş meğer!..
kulaklarım işlevini yitirdi,
gözlerim ferini...
yazlıklarımı çıkarmaya kalktım az önce,
bir türlü çıkaramadım yerini!..
pencereden taş gelmiyor,
kapıdan ses...
sevinç hepyek geliyor örneğin,
üzünç düşeş!..
yalnızlık bir bıçak gibi,
böğrümde saplı...
şu,
"evi toplayayım biri miri gelir"
cümlesindeki biri miri' her kimse...
gelsin artık,
ev derli toplu!..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder