ve uyanır benim bütün uyuyan hücrelerim...
kaygılar yersiz,
efkâr yerli...
saat geçer de,
vakit geçmez bir türlü...
mutfaktaki fayansları,
halıdaki desenleri sayarım...
bulmacadaki kadına bıyık çizerim sıkıntıdan,
üçüncü sayfadaki bütün başlıkları hecelerim...
eski defterleri karıştırırım durmadan,
yeni kitapları incelerim...
başım kazan gibi olur yine,
gözlerim kan çanağı...
bir şiirin üstünde,
yahut bir resmin başında gecelerim...
saat bir sularında hatıralara dalarım muntazaman,
ikide ortalarda olurum muhtemelen,
üç gibi en dibe inerim...
dörde doğru oradan çıkıp bunalıma girerim,
saat tam beşte intiharı denerim...
aklıma izlediğim korku filmlerini getiririm,
yahut okuduğum polisiye romanları...
tam o sırada annem namaza kalkar,
saklarım elimdeki intiharla ilintili argümanları...
alarmı bir saat öne alırım sonra,
ölmeyi bir gün sonraya ertelerim...
altıda gözlerim kapanacak gibi olur,
yedide kalkar işe giderim...
kuruyan ağzım gün boyu,
sulanan gözlerim...
ben hep böyleyim işte!
şehir uyur,
uyanır benim bütün uyuyan hücrelerim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder