daha babam tutarken elimden,
kendime bıyık yapardım,
mısır püskülünden...
koca adam olur,
bir su tabancasıyla,
dünyayı kurtarırdım o zamanlar...
büyüdüm,
ay sonu,
geçim derdi tutarken yakamdan...
yürümekten korkar oldum.
herkes,
bir alacaklı gibi gelirken arkamdan...
büyümemle hedeflerim arasında,
ters bir orantı var...
hayattan tiksinmişim artık,
midemde bir bulantı var...
dünyayı kurtarmakta,
ısrar etmiyorum hala...
günü kurtarsam,
ne ala!..
bıyığım sahici,
tabancam sahici,
yaşamam yalancıktan...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder